(Kaynak kişi:Musa KARAASLAN)   Yeni evli bir Afşar genci, uzun süre evini geçindirecek bir iş bulma çabası göstermemiş. Sabah kahveye gidip, akşam evine dönermiş. Eşi, bir işte çalışmasını söyleyince şöyle cevap vermiş: — Sen merak etme gız! Benim işim hazırdır. Birkaç aya daha geçince gelinin sabrı taşmış: — Herif! Yarın kılıç gibi kış gelici... Biz ne yeyik ne içeciğik? “İşim hazır” deyip durursun. Bahar bitiyor daha işe başlamadın. Şu hazır olan işin neymiş de bakayım! Genç, tespihini sallayarak cevap vermiş: — Gız sen merak etme dedim ya. Bizim emmioğulları Türkmenler, Adana’ya döl almaya gittiler. Onlar dönerken elli tane kiraz değnek kesip, her birini bir dişi kuzuya vereceğim. Oldu mu elli kuzu? Öbür seneye elli tane koyun sana... Ben yayacağım, sen sağacaksın! Bunu duyan gelin, “ben koyun sağmam” diye ağlamaya başlamış. Sağardın, sağmam derken kavga etmişler. Gelin kalkıp babası evine giderek, kocasını şikayet etmiş. Baba, kızını şöyle teselli etmiş: — Sen hiç üzülme kızım, onun sürüsünü bu dağda yaydıranın!..