18 Kasım 2017 Cumartesi Kayseri Hakimiyet 2000 Gazetesi'nde yayımlanmıştır.
AH ADEM BABA AH!..
Kaynak Kişi: Mustafa KARAASLAN
Adamın biri, ikide bir “Ah Adem Baba ah!” dermiş. Bu yahınma, başga birinin dikkatini çekmiş. Bir gün dayanamamış ve o adama sormuş:
— Yahu arhadaş, iki sözünün birinde “Ah Adem Baba ah!” diyosun. Bu Adem Baba kimdir, sana ne yaptı ki böyle ah çekip duruyorsun?..
Adam, yeniden bir “of” çekerek cevap vermiş:
— Ne yapmadı ki! Hem tek bana değil, herkese kötülük yaptı. Sana da yaptı…
Öbürü cevap vermiş:
— İyi ama benim “Adem Baba” adında tanıdığım birisi yohdur ki. Tanımadığım biri bana ne kötülük yapmış olabilir?
Adam, bilgiçlik edasıyla şöyle demiş:
— Çoh safsın be arhadaş! Önce sorularıma cevap ver. Sonra da sana Adem Baba’nın kim olduğunu annatayım.
Söyle bahalım, ilk insan kimdir?
— Bunu bilmeyen yohdur. Elbette Hz. Adem Aleyhisselâm’dır.
— Adem Aleyhisselâm, dünya hayatından önce nerede yaşıyodu?
— Cennet-i Âlâ’da…
— Hz. Adem, cennetten govulmasaydı, biz de cennette olmaz mıydıh?
— Elbette cennette olurduh.
— Cennette olsaydıh, dünyanın sıhıntı ve meşakkatini görür müydük? Dalbastı kirazlar altında, çevremizde Huri gızları olurdu. Kevser ırmağından gana gana içer, canımızın çektiğinden yerdik. Yaygın döşekler üzerinde otururduh… Ne olurdu Adem baba, Allah’ın yasahladığı meyveden yemeseydi! Bu dünyadaki çektiklerimiz O’nun marahı yüzünden değil mi?
Adam, önce şaşırmış. Biraz düşündükten sona şöyle söylemiş:
— Çoh hahlısın arhadaş. Ben bunları düşünmemiştim. Fikirlerini çoh sevdim. Seninle arhadaş olmah istiyorum. Eğer sence de uygunsa haftaya seni ahşam yemeğine bekliyom. Böylece dostluğumuzun ilk temeli atılmış olur. Evimi tarif edeyim. Gelirsen beni çoh mutlu edersin…
Öteki, daveti sevinçle gabul etmiş.
Ev sahibi, bir sürü yemek hazırlatarah onları altın gaplara goyarah masaya dizmiş. Hizmetçisine de tembih ederek “misafirle yemeğe başladığımda çoh önemli bir iş çıhtı diye, beni çağıracahsın” diye sıhıca tembihlemiş.
Misafir gelince onu odaya almış. Masanın düzenini gören misafirin ağzı sulanmış. Biraz sohbetten sona servis başlamış.
Tam bu sırada hizmetçi içeriye girerek, “çoh önemli bir iş olduğunu” söyleyerek, ev sahibini dışarıya çağırmış.
Ev sahibi, misafirine şöyle demiş:
— Arhadaşım, gusura bahma. Gendi evindeymiş gibi davran. Eğer itiyat edersen vebalim boynuna olsun. Fazla oyalanmadan çabucah dönerim.
Canının çektiklerinden ye. Yalnız senden bir ricam olacah. Ben gelene gadar lütfen şu altın tencerenin gapağını sahın açma! Tencerede çoh özel bir şey vardır. Gelince onu gendi ellerimle sana ikram etmek istiyom…
Ev sahibi, bunları söyledikten sonra odadan çıharak salonda beklemeye başlamış.
Misafir, masadaki bütün yemeklerin tadına birer birer bahmış. Hepsi de oldukça lezzetliymiş. Garnını tıha basa doyurmuş. Yan gözle altın tencereyi süzüyomuş. İçinde ne olduğunu marah etmeye başlamış. Gapıya bahmış. Ne gelen, ne de giden var. Ev sahibi gelmeden tencerenin içinde ne olduğunu öğrenmek istiyomuş.
Tencerenin yanına gitmiş, gapağa elini uzatıp galdırmış. Gapah açılır açılmaz, bir fare tencereden masanın üzerine fırlamış! Oradan yere atlamış. Misafir şaşırmış! Fareyi yahalamah için ardından goşmuş. Adam fareyi govaladıhça masadaki tabahları düşürmüş, yemekler yere dökülmüş! İçerideki gürültüye ev sahibi gelerek, hiddetle bağırmış:
— Neler oluyo!
Misafir çoh utanmış. Bir döktükleri yemeklere, bir ev sahibine bahmış. Mahcup bir tavırla:
— Arhadaş, yemekler çoh lezizdi. Hepsinden de doyasıya yedim. Tencere içindeki “çoh özel” dediğin yemeği marah edip bir kere bahmah istedim. Tencereyi açmayacağıma sana söz vermiştim. Çoh pişmanım!
Ev sahibi gülümseyerek cevap vermiş:
— İşte Adem Baba da marahı yüzünden cennetten govuldu. Govulmasına sebep, yasah meyveyi yemesiydi. Senin marahın da odayı ne hâle getirdi! Şindi söyle bahalım, bundan sona “Ah Adem Baba ah!” diyecek misin?
Misafir, “hayır” anlamında gafasını sallayarah yere bahmış.
